Doberman – wymagający atleta

Niezwykle szlachetny pies, który swoją atletyczną budową wzbudza respekt. Niegdyś kojarzony wyłącznie z policją i niekoniecznie dobrymi cechami charakteru. Zazwyczaj pokazywany jako agresor, który z zapałem ujada na mijające go osoby. Obecnie ta opinia powoli odchodzi w cień, dając miejsce prawdzie. Doberman to rasa wymagająca, która pełen wachlarz swoich możliwości ukaże tylko w rękach doświadczonego przewodnika.

Czy jesteś gotowy na dobermana?

Doberman wymaga konsekwentnego i cierpliwego wychowywania od najmłodszych chwil. Musisz wykazać się sprytem i postępować wyłącznie według sprawiedliwie ustalonych reguł. Pies tej rasy bardzo szybko wyczuje Twoje ewentualne braki i będzie tych informacji używał w najmniej oczekiwanych momentach. Nawet nie próbuj stosować metod z użyciem przemocy, doberman bardzo szybko Cię w nich prześcignie. Bardzo ważnym aspektem wychowania jest socjalizacja. Im więcej osób i psów będzie mu dane poznać (oczywiście w spokojnych, kontrolowanych warunkach), tym mniejsza będzie u niego lękliwość, a co za tym idzie – ewentualna agresja. Pewna doza nieufności do obcych czyni z niego doskonałego stróża.

Energetyczny koktajl

Nie jest to absolutnie pies kanapowy, można wręcz powiedzieć, że ma niezmordowaną energię. Do osiągnięcia harmonii i spokoju potrzebuje dużej ilości ruchu, w tym samodzielnego wybiegania. Powinno ono stać się częścią codziennych rytuałów, które są dla tego psa bardzo ważne. Dobermany są wrażliwe na niespodziewane zmiany, które mogą zachwiać ich codzienny plan dnia. Szanują swoją rodzinę, ale są zdecydowanie psami jednego pana. Mają silny temperament, który czasem ciężko okiełznać. Na przestrzeni lat, głównie dzięki prowadzeniu odpowiedzialnej hodowli, zatraciły nieco swoją mocną ciętość, ale zachowały sporą pobudliwość.

Skąd pochodzi ta rasa psa?

W klasyfikacji FCI znajduje się w II grupie, pośród pinczerów i sznaucerów. Jest to jedyna rasa niemiecka, której nazwa pochodzi od twórcy – Fryderyka Ludwika Dobermanna, żyjącego w XIXw. Fryderyk trudnił się obrotem odpadami rzeźnickimi oraz pracą hycla. Dawało mu to pole do popisu również na płaszczyźnie hodowlanej, gdyż kojarzył ze sobą najostrzejsze osobniki. Powstałe w ten sposób psy rzeźnickie były później mieszane z owczarskimi psami z charakterystyczną, podpalaną maścią. Hycel nie patrzył wówczas na wygląd, a jedynie na mocny temperament psa. Rasa wzbudziła zainteresowanie hodowców, którzy postanowili ujednolicić typ rasy, dodając jej nieco więcej elegancji. W żyłach obecnych dobermanów płynie domieszka krwi beaucerona, pinczerów i rottweilerów. Od 1895r. działa niemiecki Klub Dobermana, który 4lata później ustanowił pierwszy wzorzec rasy. Doberman stał się topowym psem stróżującym, policyjnym i tępiącym duże gryzonie.

Doberman – umaszczenie

Dzięki przylegającej skórze można obserwować piękną i atletyczną budowę tego psa. Nie posiada on podszerstka, więc w chłodniejsze dni można zapewnić mu dodatkowe ocieplenie w postaci kurtki. W domu oczywiście trzeba zapewnić mu miękkie i przytulne legowisko. Najczęściej widuje się osobniki o czarnym umaszczeniu z wyrazistym, kasztanowym podpalaniem na kufie, policzkach, nad oczami, spodzie szyi, klatce piersiowej i w obrębie łap. Oprócz tego występują również psy czekoladowe, u nich też można spodziewać się jaśniejszego ubarwienia nosa. Na niewymagającej czasochłonnej pielęgnacji szacie, pięknie zaprezentują się wzorzyste szelki i obroża. Wybrany wzór podkreśli dostojną dumę psa lub ociepli jego wizerunek.

Wygląd współczesnego dobermana

Eleganckie linie dobermana zachwycają. Jego sylwetka zdaje się zamykać w kwadracie, szczególnie jeśli mowa o samcach. Głowa ma kształt tępego klina i niemalże bez załamania przechodzi z mózgoczaszki w mocną kufę. Przylegające wargi otwierają się głęboko, prezentując mocne szczęki. Uszy niegdyś były kopiowane i stojące, obecnie zachowane naturalnie przylegają swoimi krawędziami do policzków. Muskularna szyja łączy głowę z tułowiem, gdzie od razu rzuca się w oczy klatka piersiowa. Charakterystyczna dla dobermana jest jego linia dolna, która wyraźnie podnosi się od końca mostka w kierunku zadu zakończonego ogonem (wcześniej również kopiowanym). Kończyny piersiowe proste, w tylnych zaś widać mocno zbudowaną muskulaturę. Najpiękniejszym widokiem jest obserwowanie dobermana w jego eleganckim i przestrzennym ruchu, którego napęd generuje umięśniony zad.

Różnice u samców i samic

U dobermanów występuje wyraźny dymorfizm płciowy. Na pierwszy rzut oka będziesz w stanie odróżnić płeć stojących przed Tobą psów. Suki są niższe (63-68cm w kłębie) od samców (68-72cm) i lżejsze. Dobrze zbudowany samiec ma pożądaną wagę w zakresie 40-45kg, a delikatniejsza suka 32-35kg. Bez względu płeć, postaw na porządną smycz, która zapewni bezpieczeństwo.

Odpowiedzialny wybór hodowli

Jeżeli marzy Ci się pies tej rasy i jesteś gotowy podjąć trud jego konsekwentnego wychowania, powinieneś poszukać sprawdzonej hodowli. Nie tylko względy psychologiczne mają tutaj znaczenie, ale też kwestie związane z chorobami typowymi dla tej rasy. Cena szczenięcia ze zrzeszonej w Związku Kynologicznym hodowli wynosi ponad 6000zł.

Możliwe choroby dobermanów

Niestety, ta rasa ma całą listę możliwych do wystąpienia schorzeń, które mogą dotknąć psa będącego nawet w młodym wieku. Do najczęściej występujących można zaliczyć:
– kardiomiopatię rozstrzeniową – genetyczna choroba mięśnia sercowego, która nie daje żadnych oznak, może się pojawić nagle pozbawiając zwierzę życia,
– raka – jego typowe predyspozycje są zauważalne w wybranych liniach krwi,
– mielopatię zwyrodnieniową (choroba dotykająca kończyn miednicznych) i syndrom Wobblera (związany z niestabilnością kręgów szyjnych).
Oprócz tego pojawiają się problemy z tarczycą, dysplazja, zaburzenia krzepnięcia krwi i różnorodne choroby oczu.
Doberman potrzebuje zainteresowania i stymulacji umysłowej. Bez odpowiedniej dawki ruchu stanie się nieposłuszny. Spryt i niezwykła inteligencja, które cechują tę rasę, sprawiają, że nie jest ona łatwa w prowadzeniu. Jeśli zdobędziesz jego zaufanie, zyskasz wspaniałego, wiernego i lojalnego stróża.