Nużyca – podstępna choroba skóry psów

Nużyca – podstępna choroba skóry psów

Nużyca jest jedną z najpopularniejszych chorób skóry występujących u psów. Wiele osób boryka się z długotrwałym i mozolnym przebiegiem leczenia tej przypadłości. Mało estetyczne, łysiejące powierzchnie i ich zaniedbanie mogą doprowadzić do przykrych komplikacji. Niestety, nużyca bardzo często pozostaje niewłaściwie rozpoznana ze względu na różnorodność form, które przyjmuje. Jeśli cokolwiek niepokoi Cię w związku ze skórą Twojego zwierzęcia, bez wahania sprawdź to u lekarza weterynarii.

Co wywołuje nużycę?

Za nużycę odpowiedzialne są roztocza, widoczne jedynie pod mikroskopem pasożyty skórne. Podczas ruchu nie tworzą kanałów w skórze ani nie wysysają krwi, dlatego nie wywołują bardzo silnego świądu. Roztocza moszczą się w gruczołach łojowych i torebkach włosowych, gdzie składają jaja. W ciągu miesiąca z larwy powstaje dorosły osobnik gotowy do dalszego rozmnażania się. Niewielka ilość tych organizmów występuje u wszystkich psów, są więc komensalami (komensalizm – układ między minimum dwoma organizmami, z których jeden czerpie korzyści, nie szkodząc przy tym drugiemu). Dostają się one do organizmu szczenięcia od suki podczas zabiegów pielęgnacyjnych polegających na wylizywaniu. Problem z wystąpieniem choroby zaczyna się, gdy następuje patologiczny wzrost ich ilości.

Czy łatwo zarazić się nużycą?

Podstawową kwestią, która odróżnia nużycę od innych chorób skóry, jest fakt, że całkowicie zdrowe psy nie zarażają się nią od zwierząt zakażonych. Narażone są zaś zwierzęta osłabione nieprawidłowym lub niedostatecznie dobrym żywieniem. Zmniejszona podaż witamin i białek w diecie uwrażliwia szczególnie szczenięta w okresie szybkiego wzrostu. Dodatkowo narażone są psy osłabione nosówką, z krzywicą lub posiadające pasożyty wewnętrzne. W przypadku psów dorosłych wpływ na wystąpienie dolegliwości ma przede wszystkim obniżenie odporności spowodowane chorobą nowotworową, niedoczynnością tarczycy, nadczynnością kory nadnerczy.

Które psy częściej chorują na nużycę?

Znacznie częściej chorują też psy krótkowłose, chociaż nużyca może wystąpić u różnych psów. Są jednak rasy, u których obserwuje się częste występowanie tej choroby: beagle, bokser, bulldog angielski, bulldog francuski, cairn terrier, doberman, dog niemiecki, jamnik, mops, owczarek niemiecki, shar pei, sheltie, west highland white terrier. Dorosłe osobniki mogą być nosicielami nużycy, nawet bezobjawowo. Zdrowy pies może przebywać w jednym pomieszczeniu z chorym i nie powinien się od niego zarazić, ale zawsze trzeba mieć na względzie fakt, że może nastąpić wyjątek od reguły. Lepiej zwierzęta od siebie odseparować. Nużyca nie jest niebezpieczna dla ludzi.

 

Jak przebiega choroba?

Nużycę można podzielić na dwa sposoby: ze względu na postać dotyczącą jej zmian oraz miejsca występowania. Na początek jej postacie:

1. Postać złuszczająca.

Cechą charakterystyczną tej formy jest powolne wypadanie włosów, które doprowadza do wystąpienia uporczywego łupieżu. W efekcie powstają miejsca całkowicie pozbawione sierści, najczęściej na głowie – wokół oczu i w okolicy powiek, grzbietu nosa, czoła i uszu. Co ciekawe ich koniuszki zazwyczaj pozostają niezaatakowane. Jeżeli mamy do czynienia z bardzo osłabionym zwierzęciem łysiejące zmiany mogą zaatakować całe ciało psa. Obejmują po kolei boki klatki piersiowej i zewnętrzną powierzchnię kończyn, zmierzając ku tyłowi. Łupież, który stopniowo zaczyna pokrywać całą pozbawioną sierści przestrzeń, tworzy białawą powłokę, która pokrywa ciało niczym mąka. Z czasem ta warstwa odpada, ukazując podrażnioną chorobą skórę w kolorze czerwonym lub niebieskoczerwonym, w zależności od naturalnej pigmentacji zwierzęcia. Jest to forma najbardziej klasyczna dla tej choroby.

2. Postać krostowa

Może występować uzupełniająco do postaci złuszczającej, szczególnie podczas przebiegu stadium mocnego łupieżu lub samodzielnie. Zdecydowanie rzadsza i bardziej niebezpieczna forma choroby. Rokowania są niepomyślne i ciężko z niej wyprowadzić zwierzę. To zagrożenie powodują tworzące się pęcherze ropne, które zawierają w sobie nużeńce w bardzo dużej liczbie. Pęcherze początkowo obejmują torebki włosowe, ale mogą dostać się do głębszych warstw skóry, powodując wrzodziejące zapalenie.

Podział nużycy ze względu na rozmieszczenie jej zmian:

– ogniskowa (miejscowa) – najczęściej diagnozowana u młodych psów, w 90% dochodzi do jej samoistnego wyleczenia, charakterystyczne jest kilka miejsc, w których występują wyłysienia (w szczególności charakterystyczne ,,okulary nużycowe” – wokół oczu, szyja, kończyny piersiowe),
– uogólniona – najczęściej występuje w następstwie postaci ogniskowej, znacznie rzadziej ulega samoistnemu wyleczeniu; w przypadku dorosłych psów, najczęściej powyżej 4. roku życia,
– palcowa – pojawia się łuszczenie, świąd i ból przestrzeni międzypalcowych,
– świądowa – charakterystyczna na rasy west highland white terrier, objawami przypomina atopowe zapalenie skóry; choroba rozwija się w okolicy kufy, uszu, stóp, brzucha i tułowia.

Diagnoza i leczenie

W zależności od postaci choroby wykonuje się zeskrobinę z kilku miejsc, badanie wyrwanych włosów lub obejrzenie pod mikroskopem ropnej wydzieliny. W przypadku postaci złuszczającej jest pomyślne, ale jeśli choroba zajęła dużą powierzchnię ciała, trzeba przygotować się na wielotygodniowe leczenie. Na pewno chore zwierzę będzie wymagało porządnego odżywienia za pomocą karmy o wszystkich niezbędnych składnikach odżywczych. W leczeniu będą konieczne kąpiele w specjalnych szamponach, leki przeciwzapalne, preparaty pajęczakobójcze, antybiotyki i preparaty witaminowo-mineralne. To, jak szybko pies będzie mógł wrócić do pełnego zdrowia, zależy przede wszystkim od zastosowania odpowiednich leków oraz sumiennego wypełniania zaleceń lekarza weterynarii.