Shiba Inu – zdystansowany i bystry Azjata

Japoński szpic, którego wręcz pluszowe futro zachęca do zatopienia w nim swoich dłoni. Nie są to jednak zbyt wylewne psy i zdecydowanie lubią mieć dla siebie wystarczająco dużo przestrzeni. Kochasz memy z piesełem i chciałbyś dowiedzieć się czegoś więcej na jego temat? Słusznie, bo to nie jest rasa dla każdego.

Historia rasy

Shiba jest jedną z sześciu rodzimych ras japońskich. Wszystkie mają wspólne cechy szpica i można je podzielić względem wielkości: mała (shiba), średnia (kai, shikoku, hokkaido, kishu) oraz dużej (akita). Przodkowie naszego bohatera występowali w trzech odmianach: shinshu, mino i sanin. Zamknięto je pod jedną, wspólną nazwą. Określenie ,,shiba” w języku starojapońskim oznaczało ,,mały”, w teraźniejszej wersji języka oznacza ,,krzewy, zarośla”. Prawdopodobnie ma to związek z przeznaczeniem rasy, która polowała na zwierzęta bytujące w chaszczach górzystych obszarów. Słowo ,,inu” znaczy po japońsku ,,pies”. Połączenie obu członów daje odpowiedź idealną – shiba to ,,mały pies do polowania w zaroślach”. W pewnym momencie dolewki krwi innych ras myśliwskich doprowadziły niemal do upadku rasy. Jej fani z powodzeniem przywrócili ją do życia od 1937 roku pies rasy shiba inu stała się oficjalnym pomnikiem przyrody w Japonii.

Shiba – wygląd

Shiba to niewielki pies o harmonijnej budowie i wyraźnej muskulaturze. Samce mają w kłębie do 40cm, suki – 37cm (z tolerancją 1,5cm w górę i w dół). Waga dorosłego osobnika płci męskiej waha się od 8 do 11kg, suczki są lżejsze 6,8 – 9kg. Kufa shiby jest dosyć gruba i zwęża się ku ciemnemu nosowi. Charakterystyczne są jej oczy – małe, z zewnętrznymi kącikami skierowanymi ku górze. Nadaje to azjatyckiego wyglądu. Zawsze czujne uszy są w gotowości nastawione do przodu. Wysoko osadzony i gruby ogon zawija się lub zagina nad grzbietem. Mimo mocnych i zwartych łap chód shiby jest lekki i energiczny.

Pluszowy wygląd shiba zawdzięcza swojej podwójnej szacie – okrywowy włos jest szorstki i prosty, a jego podszycie gęste i miękkie. Oprócz standardowych kolorów (ruda, czarna podpalana) w przypadku tej rasy występuje umaszczenie sezamowe. Oznacza ona równomierne połączenie białych i czarnych włosów. Występuje również w wersji rudej (rude tło i czarne włosy) oraz czarnej (przeważają czarne włosy nad białymi). Niezależnie od umaszczenia każda shiba powinna mieć ,,urajiro”. Jest to biały kolor, który występuje po obu bokach kufy, na policzkach, pod żuchwą i schodzi stopniowo na szyję, klatkę piersiową i brzuch, ciągnąc się na wewnętrzną stronę kończyn i spodnią część ogona.

Shiba – pielęgnacja

Jak przystało na ,,kocią” rasę, shiba nie przepada za kąpielami. Zresztą ich zdaniem jest to naprawdę niepotrzebne – same wylizują swoje futro w ramach codziennej pielęgnacji. Ty możesz pomóc przeczesując je szczotką, żeby usunąć skarby przyniesione z dworu. Zwiększenie częstotliwości zabiegów zaleca się podczas linienia. Dwa razy w roku zrzucają sporą ilość sierści. Od małego przeprowadzaj treningi pielęgnacyjne. Zaniedbanie tego elementu wychowania może potem przysporzyć wielu problemów. Z natury niezależne, mogą z użyciem zębów chronić swojej nietykalności osobistej.

Usposobienie i charakter shiba inu

Zdecydowanie są to psy, które bardzo lubią stawiać na swoim. Kochają swoich domowników jednakowo, nie faworyzują. Shiba nie narzuca się, raczej daje do zrozumienia, że bez Ciebie też przeżyje. Jest niezwykle czujna, ale jednocześnie nie nadmiernie hałaśliwa. To jest raczej zdystansowana rasa, nie są wylewne względem obcych ludzi. Zaakceptowani zostaną zaproszeni do wspólnej zabawy, a gdy zmęczy się towarzystwem, po prostu pójdzie odpocząć. Są to psy aktywne i odważne – trzeba dotrzymać im kroku.

Silny charakter shiba inu sprawia, że nie można jej zaproponować każdemu. Nie jest to łatwa rasa. Błędy popełnione podczas wychowania mogą doprowadzić nawet do agresji. Od początku należy stawiać jej jasne granice i postępować konsekwentnie. Niełatwo też znaleźć dla niej odpowiedni motywator do pracy. Z natury raczej nie są łasuchami ani przytulankami. Znalezienie wspólnego języka zaowocuje za to wieloletnią przyjaźnią.

Psy rasy shiba inu potrafią być zaczepne względem psów o tej samej płci, co może doprowadzić nawet do bójek. W połączeniu z wyraźnym instynktem łowieckim może to stanowić wybuchową mieszankę. Psie przedszkole i wczesna socjalizacja są niezbędne. Od pierwszych chwil ćwicz też przywołanie, ta rasa lubi dreptać swoimi szlakami. Do frywolnego biegania świetnie sprawdzi ogrodzony teren. Sprawdź tylko, czy jest dobrze zabezpieczony – ten spryciarz znajdzie każdą dziurę.

Akcesoria i przydatne wyposażenie

To, co w zasadzie masz zapewnić swojej shibie, ona powie Ci sama. Skala jej głosu jest naprawdę imponująca. Może szczekać, skomleć, a nawet charakterystycznie jazgotać. Co koniecznie musi mieć shiba?
• Jeden pies wybierze chodzenie w szelkach, drugiemu najbardziej podpasuje noszenie obroży. Dorosła shiba o wadze 8-11 kg będzie nosić szelki guard w rozmiarze S. Pamiętaj o dobrej smyczy, która zabezpieczy Twojego psa we wstąpienie w psią bójkę i przede wszystkim nie pozwoli mu na zbytnie oddalenie.
• Zabudowane legowisko lub kennel klatka wyłożona przytulną matą będą idealnym kącikiem odpoczynku dla psa tej rasy.
• Długa linka trningowa zapewni bezpieczeństwo podczas swobodniejszych biegów.

Hodowla shiba inu i cena szczenięcia

Jeśli rozglądasz się za przedstawicielem tej rasy, znajdziesz w Polsce sporo hodowli zrzeszonych w Związku Kynologicznym. Sprawdź na MAPCE udostępnionej dzięki uprzejmości https://blog-dog.pl/. Niektóre z nich mają już ćwierćwiekowy staż! W naszej mini ankiecie na Instagramie wśród polecanych hodowli shiby najczęściej pojawiały się:

• Dogs Of Anarchy – https://www.instagram.com/dogsofanarchyfci/
• Z Zakątka Izi – https://shiba.net.pl/
• Gonankoiho – https://hodowla-psow-shiba-inu-gonankaiho-fci.business.site/

Hodowca opowie Ci o wszystkich blaskach i cieniach życia z takim psem. To, ile kosztuje shiba inu, będzie zależne od skojarzenia i jego rokowania. Szczenię z metryką można nabyć od około 4500-5000zł wzwyż.

Shiba Inu – wady i zalety:

ZALETY:

• przyjazny i ,,koci” domownik,
• odporny na choroby,
• cechuje się długowiecznością,
• energiczny, lubi aktywne zabawy,
• jest czyścioszkiem.

WADY:

• z natury pewny siebie, wymaga konsekwentnego prowadzenia,
• temperamentny, może być agresywny względem innych psów,
• ma też wyraźny instynkt łowiecki,
• lubi ,,głuchnąć” na spacerach.