Beagle – zawadiacki i serdeczny pies gończy

Najczęściej trójkolorowe, uwielbiające ruch i wspólną zabawę. Nieróbstwo i nudna samotność to nie jest dla nich nic kuszącego. One muszą węszyć, biec, patrolować! Jeżeli słodki wzrok beagla, który czyni z niego niewiniątko, zapadł Ci w pamięć i za nic w świecie nie chce Cię opuścić, to z pewnością musisz bliżej poznać tę rasę.

Co powinieneś wiedzieć o charakterze beagla?

Co prawda nie jest to rasa, której pierwotnym przeznaczeniem było bycie towarzyszem rodziny, ale właśnie w tej roli najczęściej można spotkać go współcześnie. Trzeba jednak pamiętać o tym, że jest to pies aktywny, który potrzebuje odpowiednio dużej dawki ruchu. Zdecydowanie lepiej odnajdzie się w rodzinie ze starszymi dziećmi, gdzie będzie miał swojego kompana do spędzania czasu na wspólnych szaleństwach. Beagle bardzo lubią, kiedy poświęca im się uwagę, więc jeśli masz małe dziecko, możesz mieć problem z pogodzeniem wszystkich potrzeb każdego z domowników.

Pies gończy – linka treningowa się przyda

Niezwykle wdzięczny i przyjemny, ma też swoją wymagającą stronę. Jako pies gończy jest w pewnym stopniu niezależny i odważny, co może skutkować chęcią wybierania się na samodzielne przechadzki. Porządna adresówka na pewno okaże się przydatna, podobnie jak smycz treningowa, dzięki której poćwiczysz przywołanie. Jeśli mieszkasz w domu z ogrodem, zadbaj o jego odpowiednie zabezpieczenie, bystry gończy z pewnością skorzysta z uchylonych drzwi. Co więcej, jeśli w tych drzwiach stanie potencjalny złodziej, najprawdopodobniej beagle przywita go przyjaźnie, nie są to psy nieufne i zdystansowane.

Na co się przygotować planując życie z beaglem?

• życie ,,w sforze” – beaglom daleko do bycia samotnikami, pozostawione w domu na dłuższy czas uprzyjemnią go sobie psikusami, gryzieniem lub wyciem,
• troszkę brudu – szata tej rasy nie jest długa i nie wnosi ze sobą sporej ilości piachu i liści, ale aktywne zacięcie spowoduje nie do końca czyste powroty z lasu, mata w samochodzie uspokoi Twoje serce,
• otwarcie bram do świata węchu – czyli tego, czym beagle szczyci się najbardziej; doskonała okazja do spróbowania swoich sił w sportach, gdzie psi nos jest najważniejszy, np. noseworku lub mantrailingu,
• nauka anielskiej cierpliwości – szczególnie przy szkoleniu, łagodne podejście, argumenty z saszetki treningowej i stoicki spokój mogą pomóc w okiełznaniu krnąbrnej natury,
• miłość do kaloszy – jeśli beagle złapie jakiś interesujący trop, z pewnością będzie chciał nim podążyć; Ty zaś na drugim końcu smyczy będziesz musiał przedrzeć się przez bezlitosne chaszcze i ciernie 🙂

Wygląd beagla

Ten mocnej budowy pies gończy nie powinien być nigdy ociężały. Niestety, często spotyka się przedstawicieli tej rasy ze sporym brzuszkiem. Tymczasem prawidłowa waga dla suki powinna być zamknięta w granicach 10-13kg, a dla samców 12-15kg. Są niewielkie wzrostem (33-40cm w kłębie) i zwarte w budowie. Beagle mają bardzo szlachetną głowę z wyraźnym stopem i okrągłymi, brązowymi oczami o łagodnym wyrazie. Ich uszy mają zaokrąglone końce, jeśli za nie złapiesz i przyłożysz je wzdłuż kufy, powinny niemalże dotykać końca nosa. W ruchu psy tej rasy się nie kołyszą, poruszają się nisko, a największy napęd dają im muskularne, tylne kończyny. Swoistą anteną kontrolną jest u nich ogon, który powinien mieć zawsze białą końcówkę, dzięki której bealge można zauważyć z daleka.

Umaszczenie i szata

Umaszczenie psa zawsze występuje z udziałem bieli, mogą występować w wersji: trójkolorowej (czarny, płowy i biały), błękitnej, płowej i białej, białej w łaty (borsucze, zajęcze, cytrynowe), cytrynowej z białym, czerwonej z białym, płowej z białym, czarnej z białym lub jednolitej z białym.
Beagle mają szatę, która nie boi się żadnej pogody. Gęstą i krótką sierść trzeba systematycznie szczotkować, aby usuwać martwy włos. Nie, to nie znaczy też, że linieją wyłącznie dwa razy w roku. Musisz przygotować się na fakt, że pies tej rasy lub przypominać sypiącą się choinkę. Dodatkowo szczególną ochroną trzeba otoczyć jego zwisające uszy. Lubią się w nich tworzyć infekcje, więc warto do nich systematycznie zaglądać.

Skąd pochodzą beagle?

W klasyfikacji FCI beagle znajdują się pośród małych psów gończych. Istnieje sporo spekulacji odnośnie do pochodzenia rasy. Są zwolennicy opinii, że ten typ psów wędrował już w starożytnej Grecji, później Rzymie, skąd przybył na tereny Anglii. Inni domniemają pochodzenie francuskie, a rys historyczny wzorca optuje za ich powstaniem w wyniku odpowiedniej selekcji foxhoundów. Bez względu jednak na historyczne aspekty, nie ma wątpliwości co do rodzaju pracy tej rasy. Ich zadaniem było odpowiednie gonienie zająca po tropie, żeby ten trafił prosto do myśliwskiej sieci. Brały udział w polowaniach par force, czyli z całą sforą psów i ludźmi jadącymi konno za zwierzyną do momentu, kiedy padła z wycieńczenia.

Nadworne psy

Beagle tak naprawdę nie poruszają się ,,z biglem”, czyli według miejskiej gwary bardzo szybko i żwawo. Raczej uchodziły za psa powolnego, przez co wybierały go do polowań albo starsze osoby, albo nieposiadające konia. Etymologia nazwy prawdopodobnie wyewoluowała ze staroangielskiego, celtyckiego lub starofrancuskiego i oznaczała określenie ,,mały”. Beagle zyskały dużą popularność, kiedy wraz z panowaniem Henryka VIII były hodowane przez rodzinę królewską. Dawniej istniały odmiany o sierści szorstkiej lub drutowatej, a także wersje kieszonkowe, czyli dosłownie mieszczące się w myśliwskiej kurtce.

Beagle –  wady i zalety rasy:

Zalety:
– łagodny pies dla aktywnej osoby,
– bystry i przyjazny, dobrze czuje się otoczony zainteresowaniem,
– doskonale odnajdzie się w sportach i pracy, w której wykorzysta swój świetny węch.

Wady:
– w przypadku braku aktywności będzie niesforny,
– samodzielny i uparty, ma silną duszę psa myśliwskiego,
– może nie reagować na przywołanie, jeśli poczuje atrakcyjny trop