Gończy polski – myśliwski skarb narodowy

Gończy polski to jedna z rodzimych, polskich ras, o długiej tradycji związanej z polowaniem. Szlachetnie zbudowany pies najlepiej odnajduje się u boku myśliwego, który jest w stanie zaoferować mu pasjonującą pracę i szereg zadań do wykonania. Kocha naturę, jest świetnym biegaczem, a nawet pływakiem. Samodzielny w zachowaniu, będzie poważał jedyne przewodnika, który okaże się nie tylko cierpliwością, ale i konsekwencją.

Myśliwski charakter

Najważniejszą cechą kształtującą osobowość gończego polskiego jest jego bardzo silny instynkt łowiecki. Myśliwskie zapędy pies z pewnością będzie chciał realizować podczas spacerów w lesie, gdzie zainteresuje się niemalże każdą dziką zwierzyną. W mieście jego celem mogą stać się ptaki oraz koty, więc jeśli chcesz zabezpieczyć zarówno jego, jak i pozostałą faunę – nie zapomnij o dobrej jakości smyczy: zwykłej i treningowej. Szczególnie w przypadku, gdy komenda przywołania nie jest jeszcze dobrze wyćwiczona.

Aktywność gończego polskiego

Bardzo duża dawka ruchu, której wymaga ten energiczny pies, musi zostać uzupełniona sensowną pracą. Znudzony pies nie tylko zacznie się frustrować, ale też znajdzie sobie sam zajęcie, które może okazać nieakceptowalne przez Ciebie. Duża żywiołowość na spacerach może skutkować kontuzjami aparatu ruchu, więc warto dbać o jego muskulaturę, również mięśni głębokich, które wzmocnią sylwetkę, czyniąc ją bardziej odporną na wysiłek i mniej podatną na problemy. Świetnym uzupełnieniem swobodnej aktywności będą wszelkiego rodzaju sporty angażujące do pracy psi nos. Doskonale męczącą i satysfakcjonującą rozrywką okaże się tropienie, nosework i różnego rodzaju zabawy węchowe. Wspólne treningi umocnią więź z psem, będą na wagę złota względem rasy, która wykazuje dużą tendencję do samodzielności.

Pochodzenie rasy

Polska jako kraj pełen gęstych lasów stanowił wręcz wymarzone miejsce do urządzania owocnych polowań. Już od czasów średniowiecznych wspomina się o psach pomagających w polowaniach na grubego zwierza, cenionych przez arystokrację. Większość ras ma za swojego przodka ówczesne psy św. Huberta. Z biegiem lat wyodrębniono dwa typy: cięższego ogara i lżejszego gończego. Poważano ich wytrwałość oraz tembr głosu, którym oznajmiały natrafienie na zdobycz. II wojna światowa spowodowała duże spustoszenie pośród przedstawicieli rodzimych ras myśliwskich. Dzięki uporowi dwóch pułkowników – Józefa Pawłusiewicza i Piotra Kartawika rozpoczęto ich restaurację opartą na nielicznych osobnikach. Hodowlą większych ogarów zajął się Kartawik, natomiast ich mniejszą wersją, Pawłusiewicz. Jemu zawdzięcza się stworzenie pierwszego wzorca gończego polskiego. Mimo długiej hodowli oficjalne uznanie rasy nastąpiło dopiero w 2006r. Gończy doskonale sprawdzał się w polowaniu na dziki i zwierzynę płową, sporadycznie na drobniejsze zwierzęta: lisy i zające.

Dla kogo myśliwska rasa?

Gończy polski nie jest typowym, aktywnym psem dla każdego. Decydując się na psa tej rasy, musisz wziąć pod uwagę nie tylko jego myśliwski temperament i potrzebę dużej aktywności, ale i kwestię wychowania. Szczenię wymaga starannej socjalizacji, gdyż bywają one nieufne wobec obcych. Czyni z nich to również w naturalny sposób dobrego stróża. Podczas szkolenia musisz wykazać się cierpliwością i konsekwencją, ale bez używania jakiejkolwiek formy przymusu. Gończe to psy inteligentne i dobrze wiedzą, kiedy zabraknie Ci stanowczego podejścia. Mieszanka rezolutności i entuzjastycznego podejścia do życia powinna być prowadzona przez osobę z doświadczeniem, która stroni od wypoczynku na kanapie.

Wygląd

Średniej wielkości gończy jest psem o prostokątnej sylwetce i mocnym kośćcu. Szlachetna kufa jest zakończona nosem w kolorze zależnym od umaszczenia całej szaty. Oczy są nieco skośne, w wyrazie łagodne i przyjazne. Zwisające uszy są stosunkowo lekkie, chociaż osadzone są nisko. Niezbyt długa, ale muskularna szyja przechodzi płynnie w prosty i dobrze umięśniony grzbiet. Ogon jest średniej długości, we wzmożonym zainteresowaniu noszony jest w formie wygiętej szabli powyżej linii grzbietu. Kończyny są proste i równoległe, tylne posiadają wyraźnie zarysowaną muskulaturę. Zwarte i owalne łapy uzbrojone są w ciemne pazury. Gończy w ruchu prezentuje się niezwykle elegancko. Ruch jest płynny i energiczny, a przy tym niezwykle spójny. Linia grzbietu podczas kłusu i stępu powinna pozostać całkowicie nieruchoma. Suki w kłębie powinny mieć 50-55cm, a psy 55-59cm. Wzorzec nie określa konkretnej wagi, ale zazwyczaj oscyluje ona w zakresie 22-34kg.

Szata i pielęgnacja

Krótki i przylegający do ciała włos jest twardy w dotyku. Pod nim znajduje się miękki podszerstek, który robi się gęstszy w zimniejszych miesiącach. Sierść nie jest kłopotliwa w pielęgnacji, wymaga jedynie systematycznego wyczesywania odpowiednią szczotką. Na szczególną uwagę zasługują jego wiszące, pokryte aksamitną sierścią uszy. Psy tej rasy mają skłonności do ich infekcji, więc należy o nie dbać, metodycznie do nich zaglądając.
Gończe występują w trzech wariantach umaszczeń:
– czarne podpalane – z wyraźnie odgraniczonym, brązowo-czerwonym podpalaniem,
– czekoladowe podpalanie,
– czerwone (z możliwym czarnym nalotem) z nosem w kolorze brązowym, cielistym lub czarnym.
Wzorzec dopuszcza występowanie drobnych znaczeń na piersiach i palcach. W przypadku podpalania istnieją konkretne kryteria dotyczące ich występowania: na głowie (nad oczami, na kufie), przedpiersiu, dolnych częściach kończyn (tył, wewnętrzna strona ud), wokół odbytu i dolnej części ogona.

Hodowla i cena szczenięcia

Mimo faktu, że gończe polskie znalazły swoje zasłużone miejsce pośród ras FCI później niż ogary, to ich popularność przerasta pogłowie masywniejszego kuzynostwa. Gończy polski to urodziny myśliwy, rewelacyjny dzikarz i tropowiec, ceniony przede wszystkim przez myśliwych pracujących w górzystych terenach. Znalezienie zarejestrowanej hodowli nie jest trudne, chociaż na szczenię niekiedy należy poczekać. Cena młodego psa zaczyna się od około 3000zł.