Pinczer miniaturowy – podręczny stróż

Pinczer miniaturowy jest najmniejszą odmianą krótkowłosych pinczerów. Z wyglądu powinien przypominać miniaturę dobermana, więc daleko mu do aparycji nierzadko spotykanego na ulicach ratlera o trzęsących się kończynach, wyłupiastych oczach i jajowatej głowie. Prawdziwy pinczer to żywa, wojownicza iskierka, która dobrze wie jak wykorzystać swoje atuty i grać pierwsze skrzypce.

Skąd pochodzą pinczery miniaturowe?

Najbliższa rodzinę miniatury można upatrywać w jej średnim kuzynie. W miotach nieco większego pobratymcy zdarzały się niewielkie szczenięta, które wskutek planowej hodowli wybierano i krzyżowano. W ten sposób dążono do utworzenia tej kieszonkowej odmiany. Niewielkie psy zajmowały się tępieniem gryzoni, więc musiały się charakteryzować sporą odwagą i zawziętością. Nazwa pinczer pochodzi od prawdopodobnie od angielskiego określenia „to pinch” oznaczającego szczypać. Idealnie odnosiło się do ich pierwotnego zadania.

Licznie hodowano je na przełomie XIX i XXwieku, a pierwsza, oficjalna prezentacja tej rasy na wystawie nastąpiła w 1900r. W Szwajcarii przez pewien czas dążono do maksymalnej miniaturyzacji pinczerów. Ich nóżki miały niemalże grubość ołówka, a tułów pokrywały liczne, bezwłose sfery. Całe szczęście hodowcy zrezygnowali z tej drogi i w 1956r. ustalono minimalną wysokość w kłębie na 25cm, poprawiając nie tylko wygląd, ale i komfort życia psów.

Wygląd pinczera miniaturowego

Pinczer miniaturowy nie powinien posiadać cech karłowatości i stanowić jedynie pomniejszoną sylwetkę pinczera niemieckiego. W jego budowie niezwykle ważną rolę stanowią odpowiednie proporcje. Kontur możliwie wpisany w kwadrat oraz długość głowy (od nosa do potylicy) równa połowie długości grzbietu (od kłębu do nasady ogona). Wzorzec określa takie same widełki odnośnie do odpowiedniego wzrostu i wagi dla suk oraz samców: 25-30cm wysokości w kłębie oraz 4-6kg wagi. Ze względu na drobną budowę warto wyprowadzać pinczera na dobrze skrojonych szelkach oraz smyczy z lekkim karabińczykiem.

Wydłużona i mocna głowa pinczera ma kufę w kształcie tępego klina. Przylegające wargi współgrają kolorystycznie z zawsze czarnym nosem i powiekami. Wysoko osadzone uszy, które zwisają w kształcie litery „V”, przylegają swoją krawędzią do umięśnionych policzków. Elegancka szyja bez obwisłej skóry przechodzi w krótki i dobrze związany tułów. Zad jest nieco zaokrąglony i zakończony zachowanym naturalnie ogonem noszonym szablasto lub sierpowato. Mocne kończyny wyposażone są w sprężyste śródręcze i zwarte palce o okrągłym obrysie kociej łapy. Pinczer porusza się płynnie i swobodnie, podczas preferowanego kłusu jego grzbiet pozostaje stabilny i prosty.

Sierść i pielęgnacja

Przylegająca na całym ciele skóra pokryta jest gładką i gęstą sierścią. Powinna być ona krótka i lśniąca, pozbawiona jakichkolwiek łysych miejsc. Umaszczenie psa powinno być jednolite (czerwień jelenia lub ruda) albo czarne podpalane. Lśniąca czerń powinna kontrastować z mocno nasyconą czerwienią w określonych miejscach. Między innymi nad oczami, pod szyją, na piersiach, na łapach do poziomu nadgarstków, wewnętrznej stronie tylnych kończyn oraz nasadzie i spodzie ogona. Sierść pinczera nie wymaga żadnych specjalistycznych zabiegów poza systematycznym wyczesywaniem. Na zimę warto sprawić mu kurteczkę, aby wspólnie cieszyć się dłuższymi spacerami.

Pinczer – usposobienie

Pinczer świetnie sprawdzi się jako towarzysz do różnego rodzaju zabaw i sztuczek. Niezwykle ruchliwy i wesoły będzie fantastycznym kompanem dla osób szanujących jego delikatną budowę. Małe dzieci mogą nawet niechcący zrobić mu krzywdę, a pinczer wobec takiego zachowania nie pozostanie dłużny, boleśnie się odgryzając. Te psy uwielbiają być w centrum uwagi, więc jeśli jesteś w stanie poświęcić mu odpowiednio dużo czasu, stanie się Twoim najlepszym przyjacielem.

Od pierwszych chwil trzeba dbać o jego właściwą socjalizację zarówno z innymi psami, jak i zwierzętami. Ze względu na jego łowiecką przeszłość nie powinno się wprowadzać go do domu, w którym mieszkają niewielkie zwierzęta. Towarzystwo kawii domowej nie będzie dla niego odpowiednie. Nie należy też zubażać jego świata i ograniczać go jedynie do widoku z okienka noszonej torby. Pinczer to pies z krwi i kości i tak również powinien być traktowany. Nawet jeśli jego aparycja kruszy serca, budząc instynkty opiekuńcze.

Szkolenie pinczera może stanowić prawdziwą przyjemność, gdyż są to psy bardzo czujne i bystre. Nabyte umiejętności i niemalże wrodzoną reaktywność można wykorzystać w wybranych sportach, np. agility lub dog dancingu. Ważne, aby nauka przebiegała w przyjaznej atmosferze, bo krzyk i kary mogą spowodować wystąpienie strachu i agresji. Od samego początku należy uczyć go odpoczynku i unikać nadmiernego pobudzania, o które u tej rasy nietrudno. Spokojny kąt i ciche zachowanie domowników pozwolą mu na odpowiednią regenerację.

Decydując się na pinczera, musisz pamiętać, że mimo niewielkich rozmiarów, ten pies potrzebuje odpowiedniej dawki aktywności i stymulacji umysłowej. Najważniejsze jest dla niego towarzystwo opiekuna. W przypadku zbyt długiej samotności może swoją frustrację objawić poprzez długotrwałe szczekanie lub gryzienie domowych przedmiotów. Bywa zaborczy względem upatrzonej sobie osoby i niechętnie pozwala jej na miłe gesty względem innych zwierząt.

Zaniepokojony z pewnością zareaguje odstraszającym szczekaniem, co czyni z niego niezwykle czujnego stróża. Chociaż jego kilkukilogramowe ciałko nie będzie stanowiło poważnej broni przeciwko intruzowi, to jego zawziętość i bojowość mogą skutecznie zbić z tropu przeciwnika. Z natury nieufny, do nieznajomych często podchodzi z dystansem. Jego zdecydowany i mocny charakter sprawia, że dobrze wie, gdzie stawiać typowe dla siebie granice.

Choroby i hodowla

Podobnie jak w przypadku innych ras, kupno pinczera miniaturowego powinno odbywać się za pośrednictwem hodowli zrzeszonej w Związku Kynologicznym w Polsce. Często widywane, kruche istotki z przerysowanym wyglądem przestraszonej sarenki są wynikiem działań pseudohodowli. Cena szczenięcia z pewnego źródła zaczyna się obecnie od 5000zł. W rasie występuje choroba zwana cystynurią, która dotyczy kanalików bliższych nerek, a także karłowatość przysadkowa.