Pomeranian czyli szpic miniaturowy

Pośród grupy szpiców i psów pierwotnych, w sekcji przeznaczonej dla zwierząt stróżujących i towarzyszących jest właśnie on – szpic miniaturowy, zwany również pomeranianem. Nie sposób przejść obojętnie obok tej niewielkiej istotki, która przeszywa na wskroś swoim czujnym wzrokiem. Internet zalewają słodkie zdjęcia psa Boo, który jest odpowiednio wymodelowanym i ostrzyżonym psem tej rasy. Co jeszcze wpływa na coraz większą popularność pomeraniana?

Czym najbardziej zachwyca pomeranian?

Ewidentnie najbardziej zwracającym uwagę aspektem tej rasy jest jej piękna, nastroszona szata. Gęsty podszerstek niczym miękka bawełna stanowi idealne rusztowanie dla dłuższego włosa okrywowego. Jedynie głowa, uszy, łapy i przód kończyn pokryte są krótkim włosem. Całą resztę tułowia pokrywa bujna szata, szczególnie uwydatniona na szyi i łopatkach, gdzie tworzy pokaźną grzywę. Tylne części kończyn pokryte są puszystymi piórami lub portkami. Na grzbiecie zawija się ogon, który niczym obfita kita dopełnia doskonałego wyglądu rasy. Taki rodzaj owłosienia sprawia, że piesek wydaje się większy, niż jest w rzeczywistości; wzorzec mówi o 21cm w kłębie (z tolerancją 3cm). Waga nie jest sprecyzowana, ale waha się w granicach 2-3kg.

Umaszczenie szpica miniaturowego

Umaszczenie pomeraniana jest bardzo zróżnicowane. Tak naprawdę można poszukiwać psa w niemalże każdym zestawieniu kolorów: białym (z dopuszczalnym żółtawym odcieniem szczególnie w okolicy uszu), czysto czarnym, czekoladowym, pomarańczowym, szarym, szarym cieniowanym (srebrnoszara sierść z czarnymi koniuszkami włosów) i innej maści. Pod ostatnim pojęciem znajdują się kolory kremowe i pomarańczowe z nalotem, czarne podpalane oraz łaciate (zawsze na białym tle).

Pielęgnacja szaty

Utrzymanie pięknego wyglądu szpica wymaga jego codziennej pielęgnacji. Będziesz musiał zaprzyjaźnić się z arsenałem odpowiednich szczotek i uzbroić w cierpliwość. Sierści będzie dużo, spróbuje się też zbijać w uporczywe kołtuny i raczej nie obędzie się bez systematycznych wizyt u groomera. Niestety, warto wiedzieć, że niektóre pomeraniany dotyka choroba na tle genetycznym, która powoduje spore wyłysienia na tułowiu i kończynach miednicznych psa. Jest nie do końca zbadana dlatego może objawić się w różnym wieku.

Kieszonkowy stróż

Uwadze pomeraniana nie ujdzie praktycznie nic. Zawsze czujny, zwarty i gotowy do działania. Nie jest zbyt wylewny w stosunku do obcych, co czyni z niego rewelacyjnego stróża bez względu na fakt, czy będzie pilnował mieszkania w bloku, czy domu z ogrodem. Swoją rolą będzie przejęty dlatego zrobi wszystko, by poinformować o zbliżającym się niebezpieczeństwie. Lisią głowę pomeraniana uzupełniają spiczaste uszy, namierzające wszelkie ciekawe dźwięki z otoczenia. O wszystkim momentalnie Cię poinformuje, szczekając w niebogłosy. Pamiętaj o uprzedzeniu sąsiadów o swoim nie do końca cichym towarzyszu. Ewentualnie już zacznij piec ciasteczka na pojednanie.

Puchaty i zadziorny

Zaczepny z charakteru nie będzie brał odwrotu przed czworonożnymi kumplami z osiedla, nawet jeśli będą ważyć kilkadziesiąt kilogramów więcej. Niewielkie gabaryty szpica nie zwalniają go z trzęsienia całą okolicą, zupełnie jakby nie zdawał sobie sprawy z faktu, że należy do tej drobniejszej części mieszkańców. Z natury żywiołowy, może zareagować impulsywnie, więc lepiej prowadzić go na smyczy. Rasa ta miewa problemy z zapadaniem tchawicy, więc wyrywnego wesołka znacznie bezpieczniej będzie ubrać w dobrze dopasowane szelki.

Wielkie serce w małym ciele

Pies tej rasy niezwykle mocno się przywiązuje i ciężko przeżywa rozłąkę ze swoim opiekunem. Zazwyczaj wybiera sobie jednego pana i to jemu daruje swoje serce oraz niewyczerpalne źródło pieszczot. Resztę rodziny traktuje serdecznie, jeśli obchodzi się z nim subtelnie i szanuje jego potrzeby. Nie będzie odpowiednim towarzyszem dla rodzin z małymi dziećmi ze względu na swoją delikatną budowę. Dzieci urzeczone jego niemalże zabawkowym wyglądem mogą zrobić mu krzywdę, szczególnie jeśli mają do czynienia z puszystym szczeniakiem. Niefortunne uchwycenie go za kark lub upadek z łóżka mogą spowodować poważne kontuzje.

Szpice – usposobienie

Pomeraniany są nieco niezależne i uparte, dlatego od samego początku należy zachować konsekwencję w ustalaniu domowych reguł. Nie możesz też zlekceważyć możliwości tego niewielkiego pieska. Inteligentny i niezwykle łebski, potrafi naprawdę nieźle wykonywać polecenia, jeśli będzie odpowiednio zmotywowany. Można od samego początku przyzwyczaić go do torby, w której chętnie wybierze się na dalsze podróże.

Pochodzenie pomeranianów

Szpice od dawien dawna towarzyszyły ludziom podczas polowania, bywały źródłem pokarmu oraz strzegły dobytku swojej rodziny. Cała grupa tych psów ma podobne cechy: spiczasty pysk, stojące uszy, nastroszony włos i zawinięty, obficie owłosiony ogon. Szpice wilczaste i samoyedy uznaje się za najbliższą rodzinę tych miniaturowych psów. Pomeraniany określa się również mianem szpiców pomorskich (pomerania – łacińska nazwa Pomorza), gdyż pierwsze zapiski o tych rasach pochodzą właśnie z nadmorskich, niemieckich rejonów. Początkowo psy były większe, jednak selekcjonowano jak najmniejsze szczenięta. XIX wiek był momentem rozkwitu rasy, która zyskała ogromną popularność. Hodowcy stale dążyli do uzyskania jak najbardziej obfitej szaty przy minimalizacji wielkości psa. Efektem ich pracy są dzisiejsze pieski, którym nie sposób jest odmówić wdzięku.

Cena pomeraniana

Bajkowy wygląd tego psa absolutnie nie powinien być najważniejszym kryterium wyboru rasy. Musisz pamiętać, że wnętrze pomeraniana kryje naprawdę rycerskiego ducha, który da o sobie znać, gdy pies usłyszy kroki obcej osoby na klatce schodowej. Obecnie popularność rasy wzrasta dlatego trzeba uzbroić się w cierpliwość w oczekiwaniu na szczeniaka, którego cena oscyluje w granicach 10000-15000 złotych. Hodowli jest sporo, jednak warto wybierać spośród tych, które są zrzeszone w Związku Kynologicznym. Pomeranian to długowieczny psiak, warto, aby jak najdłużej cieszył się zdrowiem.